Roman Brandstaetter znany był jako polski pisarz, poeta, dramaturg, tłumacz, poliglota , a także wybitny znawca Pisma Świętego. Był autorem wielu wspaniałych utworów takich jak: Kroniki Assyżu, Inne kwiatki z Assyżu, Krąg biblijny czy Jezus z Nazarethu. W swoim dorobku literackim ma kilkanaście dramatów (np. Kupiec warszawski (1940),Przemysław II (1948), Ludzie z martwej winnicy(1950) , poezji (Jarzma (1928), Węzły i miecze (1933), Winogrona Antygony (1956), próz (Zmowa eunuchów (1936), Jezus z Nazarethu (1967-1973) oraz przekładów (Hamlet (1950), Pieśń nad pieśniami (1959).Roman Brandstaetter znany był jako polski pisarz, poeta, dramaturg, tłumacz, poliglota , a także wybitny znawca Pisma Świętego. Był autorem wielu wspaniałych utworów takich jak: Kroniki Assyżu, Inne kwiatki z Assyżu, Krąg biblijny czy Jezus z Nazarethu. W swoim dorobku literackim ma kilkanaście dramatów (np. Kupiec warszawski (1940),Przemysław II (1948), Ludzie z martwej winnicy(1950) , poezji (Jarzma (1928), Węzły i miecze (1933), Winogrona Antygony (1956), próz (Zmowa eunuchów (1936), Jezus z Nazarethu (1967-1973) oraz przekładów (Hamlet (1950), Pieśń nad pieśniami (1959). W 1987 przyjaciele Brandstaettera, podejmowali starania o nominowanie ,,Jezusa z Nazaretu” do literackiej Nagrody Nobla. Starania ta jednak przerwała śmierć Romana Brandstaettlera ,,Opowiadanie świętej jaskini” jest przykładem interpretacji fragmentów ewangelii św. Mateusza (Mt 28,1-10), która opisuje złożenie ciała i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. W wierszu występują wzmianki o Józefie z Arymatei, Nikodemie, Marii oraz strażnikach, którzy są nam dobrze znani jako postaci biblijne. ,,Opowiadanie świętej jaskini” jest przykładem liryki maskowej, której sens wynika z filozoficznego rozmyślania tytułowej jaskini. Wydarzenia ukazane są z perspektywy groty , w której zostało złożone ciało Chrystusa. Jak łatwo można zauważyć jednym z głównych i ważniejszych środków stylistycznych użytych w wierszu jest personifikacja .Grota grobowca utożsamia się z Marią-matką Chrystusa. Zmartwychwstanie Jezusa jest odebrane jako powtórne macierzyństwo Marii (,, I tak przez trzy dni dojrzewało we mnie Zmartwychwstanie Ciała”). W wierszu występuje także kilkakrotne wtopienie w kontekst liczby 3, która jest symbolicznym znakiem dla każdego Chrześcijana . Trójka symbolizuje liczbę dni, które ciało Jezusa przeleżało w pieczarze, liczbę dni po których zmartwychwstał Jezus, oraz ilość powtórzeń w wierszu (“Maria wykuta w złotym piaskowcu, Maria skalista, Maria kamienna“) . Porównanie Marii do skały czy kamienia jest zabiegiem celowym. Skała symbolizuje istnienia, kości Matki Ziemi, potęgę , opiekuńczość, trwałe fundamenty, siłę i twardość. Takie porównanie ma na celu pokazać jak bardzo silna potrafi być matczyna miłość w stosunku do dziecka. Maria jest opoką dla swojego syna i mimo jego śmierci do końca pozostanie silna i twarda. Wiersz bogaty jest w anafory, paralelizmy składniowe, biblizmy oraz dużą ilość spójników, które nadają wierszowi styl mojej opinii wiersz Romana Brandstaettera ,,Opowiadanie świętej jaskini” jest jedną z ciekawszych interpretacji tekstu biblijnego. Każdy prawdziwy chrześcijanin powinien od czasu do czasu czytać takie wiersze, gdyż tylko wtedy będziemy mogli w pełni zinterpretować słowo boże. Czytając oryginały jak i parafrazy znanych utworów można dostrzec wieloznaczność dzieł, które według nas nie mogły już niczym zaskoczyć. Interpretacja pisarza rzuciła nowe światło na śmierć Jezusa oraz jego zmartwychwstanie.
Drobné prózy, úvahy, stručné glosy, vzpomínky, originální dialogy a básně Romana Brandstaettera představují pestrou klenotnici jeho literárního umění. Po výjimečném románu Ježíš z Nazareta tak poznáváme, jak širokým talentem tento polský autor oplýval.V jedné básni se Brandstaetter nazývá „sběr
O PORTALU Portal to codzienny serwis historyczny, setki artykułów dotyczących przede wszystkim najnowszej historii Polski, a także materiały wideo, filmy dokumentalne, archiwalne fotografie, dokumenty oraz infografiki i mapy. Więcej Polska w XX wieku "Nie zapominamy. Świadectwa pamięci o Romanie Brandstaetterze" Roman Brandstaetter miał takie przeżycie z dzieciństwa w rodzinnym Tarnowie. Przechodząc codziennie obok miejscowej katedry mijał po drodze duży krucyfiks. Wychowany w rodzinie ortodoksyjnych Żydów (jego pradziadek był chasydem), dziwił się i niepokoił postacią Ukrzyżowanego. Dlaczego tu wisi, po co mu cierniowa korona, dlaczego w ogóle to cierpienie? Z lęku zaczął odtąd omijać to miejsce i dochodził na tarnowski Stary Rynek okrężną drogą. Od tej chwili do jego chrztu w Rzymie w 1946 roku minęło kilkadziesiąt lat. W czasie wojny był pobyt w Palestynie i praca dla Polskiej Agencji Telegraficznej. W czasie nocnego nasłuchu natknął się w starej gazecie na reprodukcję rzeźby Ukrzyżowanego autorstwa Innocenza z Palermo, a umieszczonego w kościele św. Damiana w Asyżu. Ten obraz i ta odległa figura wstrząsnęły nim. Wyciął reprodukcję z gazety, oprawił w ramki i zawiesił nad łóżkiem. Gdziekolwiek mieszkał, ta ramka z postacią Ukrzyżowanego Jezusa mu towarzyszyła. Nawet po śmierci, jako że zażyczył sobie, żeby ten wizerunek włożono mu do trumny, wraz z różańcem, który otrzymał od św. Jana Pawła II. Ale wcześniej stworzył swe najpiękniejsze dzieła: „Kroniki Asyżu”, „Pieśń o moim Chrystusie”, czterotomowego "Jezusa z Nazarethu”, „Krąg biblijny”, przetłumaczył Nowy Testament. Najbardziej znane jego dzieło, niezwykła opowieść o Galilejczyku zabrała mu dziesięć lat wytężonej pracy. Był perfekcjonistą. Zgodnie z dziedzictwem przekazanym mu przez przodków. Jego dziadek Mordechaj Dawid Brandstaetter, uznany pisarz literatury hebrajskiej, zostawił wnukowi testament: „Będziesz Biblię nieustannie czytał, będziesz ją kochał bardziej niż rodziców, więcej niż mnie… nigdy się z nią nie rozstaniesz”. Mądry przodek nie przewidział, że jego wnuk obok ksiąg Starego Testamentu postawi na równi też Nowe Księgi. Roman Brandstaetter odczytywał Stary Testament jako proroctwo, które swą realizację znalazło w zapisach Nowego Przymierza. Po prostu uznał je za wypełnione obietnice Pańskie. Jest w tomie "Nie zapominamy…" kilka zaskakujących informacji. Jak wspominał po latach ojciec Jan Góra OP pisarz skrycie prowadził Wielką Księgę Ześwinień Pisarzy Polskich. Peany na cześć Stalina, koniunkturalizm i serwilizm, wzajemne donosy. Bolało go to, że wielu twórców potrafiło być doskonałymi koniunkturalistami i konformistami. Takimi, którzy w zależności od czasów i aktualnej władzy zawsze potrafią być na pierwszej linii, jednocześnie wytykając palcem tych niepokornych, tych idących konsekwentnie własną drogą. On był z tych drugich, może dlatego potrzeba stworzenia takiego świadectwa. Był pisarzem niezłomnym, ale i człowiekiem o niezłomnych zasadach. Po wybuchu „Solidarności”, jako jej członek doprowadził do powstania w Poznaniu, gdzie spędził większość życia, pomnika ku czci ofiar Czerwca 1956 r. Stanął na czele Społecznego Komitetu Budowy Pomnika, poświęcając mu i jego pracom wiele swego cennego czasu. Efektem był okazały monument, dzisiaj jeden z ważniejszych symboli miasta nad Wartą, przedstawiający splecione jednym ramieniem dwa krzyże, których strzeże biały orzeł. Przez całe powojenne życie, odkąd wrócił z emigracji, w Zakopanem, w Poznaniu, był obiektem zainteresowania Służby Bezpieczeństwa. Pisarz miał ogromną obawę, że po śmierci zostanie szybko zapomniany. Skarżył się na to wobec swoich przyjaciół: „Zapomnicie o mnie, zapomnicie…”. Od jego odejścia minęło ponad 30 lat. Organizowane są sesje naukowe na temat jego dorobku, powstają książki wspomnieniowe, a nade wszystko ukazują się kolejne wydania jego najważniejszych dzieł. W 2001 roku powstało Stowarzyszenie im. Romana Brandstaettera, zajmujące się działaniami popularyzatorskimi, promocyjnymi, badaniami naukowymi. Dobrze, że IPN wydaje książki, które wymykają się łatwym zaszufladkowaniom i pozornie są poza głównym nurtem badań Instytutu. We właśnie wydanej publikacji odnajdziemy świadectwa życia pisarza i analizy jego twórczości powstałe w różnych czasach. Niektóre sięgają okresu życia wielbiciela Biblii, jak wywiad przeprowadzony przez Andrzeja Bernata w 1981 roku, czy zarejestrowana przez Romanę Brzezińską 5 lat później rozmowa pomiędzy tłumaczem Psalmów Dawidowych czyli Brandstaetterem a genialnym interpretatorem tej unikalnej poezji, aktorem Olgierdem Łukaszewiczem. Są świetne, unikalne wspomnienia jego przyjaciół Przemysława Bystrzyckiego i o. Jana Góry OP. Barwne, zaskakujące, pełne szczegółów jak na przykład sposób palenia przez niego fajki i marki używanych przez niego tytoniów. Są analizy poetyckie i teologiczne jego twórczości. Jest bezcenny wyciąg z akt UB i SB Krzysztofa A. Tochmana zatytułowany„Rozpracowanie Romana Brandstaettera przez komunistyczny aparat represji”. Ten tom to nie tylko przypomnienie, utrwalenie pamięci o wybitnym pisarzu, co nade wszystko zachęta, dla tych, którzy twórczości Mistrza z Poznania dotąd nie posmakowali, po sięgnięcie po „Jezusa z Nazarethu” lub „Krąg biblijny”. "Nie zapominamy. Świadectwa pamięci o Romanie Brandstaetterze", pod red. Krzysztofa A. Tochmana, Rzeszów – Warszawa 2017, s. 206. Źródło: MHP COPYRIGHT Wszelkie materiały (w szczególności depesze agencyjne, zdjęcia, grafiki, filmy) zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione. NAJNOWSZE Dzieła polskich romantyków na festiwalu muzycznym w Stalowej Woli Wystawa sztuk wizualnych Susan Mogul w Zachęcie – od 5 sierpnia 100 lat temu zmarł Graham Alexander Bell – wynalazca telefonu Polonia nowojorska czci rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego Pięć lat temu zmarła Wanda Chotomska Newsletter Oświadczam, że wyrażam zgodę oraz upoważniam Muzeum Historii Polski, ul. Mokotowska 33/35, W-wa (dalej MHP) jako Administratora danych osobowych oraz wszelkie podmioty działające na rzecz lub zlecenie MHP do przetwarzania moich danych osob. (e-mail) w zakresie i celach niezbędnych do otrzymywania newslettera od dnia wyrażenia tej zgody do jej odwołania. Jestem świadomy/a, że mam prawo w dowolnym momencie odwołać zgodę oraz że odwołanie zgody nie wpływa na zgodność z prawem przetwarzania, którego dokonano na podstawie zgody udzielonej przed jej wycofaniem. Jestem też świadomy/a, że przysługuje mi prawo dostępu do moich danych, do ich sprostowania, do ograniczenia przetwarzania, do przenoszenia danych, do sprzeciwu wobec przetwarzania. COPYRIGHT Wszelkie materiały (w szczególności depesze agencyjne, zdjęcia, grafiki, filmy) zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
Księga modlitw to najpełniejszy zbiór najpiękniejszych modlitw Romana Brandstaettera pisanych wierszem. Zawiera modlitwy, hymny maryjne, pieśni świętego Franciszka z Asyżu (przekład z włoskiego) oraz poemat ,,Pieśń o moim Chrystusie”.
Roman Brandstaetter Data i miejsce urodzenia 3 stycznia 1906 Tarnów Data i miejsce śmierci 28 września 1987 Poznań Narodowość polska Dziedzina sztuki proza, poezja, dramat Ważne dzieła Jezus z Nazarethu Odznaczenia Multimedia w Wikimedia Commons Cytaty w Wikicytatach Roman Brandstaetter (ur. 3 stycznia 1906 w Tarnowie, zm. 28 września 1987 w Poznaniu) – polski pisarz, poeta, dramaturg i tłumacz[1]. Znawca Biblii. Życiorys[edytuj | edytuj kod] Dzieciństwo i edukacja[edytuj | edytuj kod] Roman Brandstaetter urodził się w żydowskiej rodzinie inteligenckiej jako syn Ludwika i Marii z domu Brandstaetter. Jego dziadek, Mordechaj Dawid Brandstaetter (1844–1928), był właścicielem tłoczni oleju lnianego w Tarnowie, jak również znanym twórcą literatury hebrajskojęzycznej, autorem wielu opowiadań i nowel. Brandstaetter ukończył szkołę powszechną oraz Gimnazjum Męskie w Tarnowie, a egzamin dojrzałości zdał w 1924 w Krakowie. Tam też studiował filozofię i filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie studiów zadebiutował jako poeta, publikując w 1926 na łamach Kuriera Literacko-Naukowego wiersz Elegia o śmierci Sergiusza Jesienina. Tego samego roku w Nowej Reformie ogłosił wiersz pt. Piłsudski. Kolejne wiersze i artykuły pisał do Głosu Prawdy, Gazety Polskiej i innych czasopism. W 1928 wydał pierwszy tom poezji pod tytułem Jarzma. Po ukończeniu studiów przebywał w latach 1929–1931 na rządowym stypendium w Paryżu, gdzie prowadził badania nad działalnością polityczno-społeczną Adama Mickiewicza[1]. Praca ta zaowocowała tytułem doktora filozofii, który otrzymał w 1932. Praca w okresie międzywojennym[edytuj | edytuj kod] Powróciwszy z Paryża zamieszkał w Warszawie, gdzie przez rok pracował jako nauczyciel języka polskiego i gdzie podjął pracę literacką oraz publicystyczną, drukując w Kurierze Literacko-Naukowym i Miesięczniku Żydowskim. Wydał również szkice historyczno-literackie: Legion żydowski Adama Mickiewicza (1932), Moszkopolis (1932), Wybryki antyżydowskie studentów Uniwersytetu Wileńskiego w r. 1815 (1932), a następnie Tragedie Juliana Klaczki (1933), tomik poezji Węzły i miecze (1933) oraz zbiór pamfletów Zmowa eunuchów (1936). W 1935 odwiedził Turcję, Grecję i Palestynę. Pierwsze małżeństwo[edytuj | edytuj kod] Krótko po wybuchu II wojny światowej Roman Brandstaetter przeniósł się do Wilna, gdzie w 1940 poślubił Tamarę Karren, Żydówkę, którą poznał wcześniej w Warszawie. Po kilkumiesięcznym pobycie w Wilnie (w czasie którego zainteresowało się nim NKWD), dzięki staraniom rodziny żony, oboje udali się do Jerozolimy poprzez Moskwę, Baku, Iran i Irak. W tym czasie powstał pierwszy z dramatów Brandstaettera zatytułowany Kupiec warszawski (1940/1941). W Jerozolimie autor początkowo współpracował z hebrajskimi wydawnictwami, prasą i teatrem. Następnie, dzięki pomocy profesora Stanisława Kota, który był nauczycielem Brandstaettera na Uniwersytecie Jagiellońskim, otrzymał posadę w nasłuchu radiowym Polskiej Agencji Telegraficznej, gdzie pracował aż do czasu swojego wyjazdu z Palestyny. W okresie 1941–1946, napisał pięć kolejnych dramatów, których nigdy nie wystawił na scenie. Wtedy też powstał Powrót syna marnotrawnego. Czas pobytu Brandstaettera w Jerozolimie był okresem przełomowym w jego życiu, gdyż wtedy przeszedł na wiarę katolicką. Przeżycie to opisał później w opowiadaniu Noc biblijna zamieszczonym w zbiorze Krąg biblijny. W 1945 rozszedł się z żoną Tamarą na mocy tzw. przywileju św. Pawła, który – na podstawie 1 Kor 7,12-15 – umożliwia przeprowadzenie rozwodu, jeśli jeden z małżonków przyjmuje chrzest, a drugi zdecydowanie pozostaje wyznawcą religii niechrześcijańskiej oraz nie zamierza pozostawać w związku małżeńskim z ochrzczonym. Wyjazd do Włoch[edytuj | edytuj kod] W 1946 Brandstaetter wyjechał do Egiptu. Stamtąd przybył do Rzymu, gdzie 15 grudnia 1946 przyjął chrzest z rąk oo. paulinów, a 21 grudnia 1946 w tamtejszym kościele paulinów poślubił Reginę (Irenę) Wiktor herbu Brochwicz z Woli Sękowej[2], sekretarkę ambasadora polskiego w Rzymie, profesora Stanisława Kota. W latach 1947–1948 pełnił funkcję attaché kulturalnego przy ambasadzie RP w Rzymie. W 1948 zorganizował tam uroczystości z okazji 100. rocznicy założenia Legionu Mickiewicza. We Włoszech, zainspirowany postacią św. Franciszka i pięknem Asyżu, napisał prozatorskie Kroniki Assyżu (1947) oraz misterium Teatr Świętego Franciszka (1947). Tutaj też stworzył kolejne dramaty: Oedipus (1946), Noce narodowe (1946/1947) i Przemysław II (1948). Praca w powojennej Polsce[edytuj | edytuj kod] Po powrocie do Polski w 1948 zamieszkał w Poznaniu, gdzie otrzymał posadę kierownika literackiego Teatru Polskiego[3], a następnie Teatru Wielkiego[4]. Pełnił również funkcję wiceprezesa Oddziału Poznańskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich. W 1950 Brandstaetter przeniósł się do Zakopanego, gdzie spędził 10 lat jako przewodniczący Rady Kultury przy Miejskiej Radzie Narodowej. Mieszkał w Zakopanem w willi "Texas" należącej do Janusza Meissnera, na zasadzie kwaterunku[5]. W tym samym roku został członkiem Polskiego PEN Clubu. W 1951 napisał libretto do opery Tadeusza Szeligowskiego Bunt żaków. Dokonał także przekładów wybranych dzieł Szekspira. W 1956 został członkiem korespondentem francuskiej Academie Rhodanienne des Lettres. W 1960 Brandstaetter powrócił do Poznania i oddał się wyłącznie pracy literackiej. Stworzył tam kolejne dramaty, wydawał nowe tomy poezji, kontynuował także przekłady dzieł Szekspira oraz rozpoczął nowy cykl przekładów biblijnych z języka hebrajskiego. Następnie zajął się tłumaczeniem ksiąg Nowego Testamentu, z których udało mu się ukończyć przed śmiercią cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie oraz Apokalipsę i Listy św. Jana. W tym okresie powstało też najwybitniejsze dzieło prozatorskie Brandstaettera, czterotomowa powieść historyczna Jezus z Nazarethu (1967–1973). W 1972 Brandstaetter wydał opowiadanie Ja jestem Żyd z Wesela, a następnie ukazały się również trzy zbiory miniatur literackich: Krąg biblijny (1975), Inne kwiatki św. Franciszka z Asyżu (1976), Bardzo krótkie opowieści (1978), oraz Bardzo krótkie i nieco dłuższe opowieści (1984). Wiele jego tekstów zostało opublikowanych w pismach katolickich, takich jak Przewodnik Katolicki, W drodze czy Tygodnik Powszechny. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[6]. Śmierć[edytuj | edytuj kod] Nagrobek Reginy i Romana Brandstaetterów Zmarł na zawał serca 27 września 1987. Został pochowany obok swej zmarłej wcześniej (1986) żony Reginy (z domu Brochwicz-Wiktor) na cmentarzu komunalnym na Miłostowie w Poznaniu. Mszę pogrzebową w kościele dominikanów celebrował arcybiskup Jerzy Stroba. Telegram kondolencyjny wystosował papież Jan Paweł II[7]. Pośmiertnie wydano następujące dotąd niepublikowane dzieła: wiersze Hamlet i łabędź (1988)[8], krótkie opowiadania Przypadki mojego życia (1988)[9] oraz prozę Moja podróż sentymentalna i inne opowiadania (1994)[10]. Jego imię nosi ulica w Poznaniu oraz Tarnowie i (jako jedyne w Polsce) Gimnazjum nr 11 w Tarnowie, które było również inicjatorem i fundatorem jego pomnika na ulicy Wałowej w Tarnowie. Nagrody[edytuj | edytuj kod] Brandstaetter był laureatem wielu nagród literackich, takich jak Nagroda Polskiego PEN Clubu za przekłady hebrajskie (1973), Nagroda Literacka miasta Poznania (1974), Nagroda Ministra Kultury i Sztuki (1978), Nagroda im. Herdera (1987). Otrzymał w 1951 (wraz z kompozytorem) Państwową Nagrodę Artystyczną I Stopnia za libretto do opery Tadeusza Szeligowskiego Bunt żaków. W podzięce za zasługi wniesione w dziedzinie kultury, otrzymał w 1957 godność Honorowego Obywatela Zakopanego. W 1958 otrzymał Nagrodę im. W. Pietrzaka za całokształt twórczości literackiej. W 1980 został wybrany na przewodniczącego Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poznańskiego Czerwca 1956 Roku. W 1987 przyjaciele Brandstaettera, Józef Andrzej Gierowski podejmowali starania o nominowanie Jezusa z Nazaretu do literackiej Nagrody Nobla. Starania te przerwała śmierć pisarza[11]. Brandstaetter został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955)[12][13]. Twórczość[edytuj | edytuj kod] Dramat[edytuj | edytuj kod] Kupiec warszawski (1940/1941) Przemysław II (1948) Powrót syna marnotrawnego (1948) Ludzie z martwej winnicy (1950) Upadek kamiennego domu (1950) Milczenie (1951) Król i aktor (1951) Józef Sułkowski (1952) Kopernik (1953) Znaki wolności (1953) Dramat księżycowy (1954) Król Stanisław August (1956) Odys płaczący (1956) Teatr świętego Franciszka (1958/60) Medea (1959) Cisza (1960) Ślepa ulica (1961) Śmierć na wybrzeżu Artemidy (1961) Dzień gniewu (1962) Zmierzch demonów (1964) Pokutnik z Osjaku (1979) Poezja[edytuj | edytuj kod] Jarzma (1928) Węzły i miecze (1933) Królestwo Trzeciej Świątyni (1934) Jerozolima światła i mroku" - poemat (1935) Winogrona Antygony (1956) Faust Zwyciężony (1958) Pieśń o moim Chrystusie (1960) Hymny Maryjne (1963) Dwie Muzy (1965) Księga modlitw (1985) Pieśń o życiu i śmierci Chopina (1987) Księga modlitw starych i nowych (1987) Hamlet i łabędź (1988) Proza[edytuj | edytuj kod] Zmowa eunuchów (1936) Ja jestem Żyd z „Wesela” (1972) Jezus z Nazarethu (1967–1973) Moja podróż sentymentalna i inne opowiadania (1994) Przypadki mojego życia (1988)[14] Szkice historyczno-literackie[edytuj | edytuj kod] Legion żydowski Adama Mickiewicza (1932) Moszkopolis (1932) Wybryki antyżydowskie studentów Uniwersytetu Wileńskiego w r. 1815 (1932) Tragedie Juliana Klaczki (1933) Krąg biblijny (1975) Przekłady[edytuj | edytuj kod] Szekspir: Hamlet (1950) Król Ryszard III (1950) Kupiec wenecki (1952) Antoniusz i Kleopatra (1958) Przekłady biblijne: Pieśń nad pieśniami (1959), Antologia poezji Starego Przymierza (1964), Cztery poematy biblijne (1964), Psałterz (1968) Ewangelie Dzieje Apostolskie Apokalipsa Listy św. Jana Brandstaetter w piosenkach[edytuj | edytuj kod] 2002: Stanisław Sojka Soykanova – tekst w utworze „Kuszenie na pustyni” Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ a b Brandstaetter Roman, [w:] Małgorzata Chmielewska, Leksykon polskich pisarzy muzycznych XX wieku, Wydawnictwo Polskie, 2008, ISBN 978-83-922684-2-0. ↑ Adam Sudoł: Wybór z Księgi Ogłoszeń Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku (lata 1967–1995). Sanok: 2001, s. 266. ISBN 83-914224-7-X. ↑ Brandstaetter Roman (1906-1987) • Odkryj Wielkopolskę • sprawdź ciekawe miejsca w Twojej okolicy, [dostęp 2022-01-18] (pol.). ↑ Księgarnia Internetowa - Książki, Muzyka, Zabawki, Filmy, [dostęp 2022-01-18]. ↑ Janusz Meissner, Pióro ze skrzydeł, wyd. II, Warszawa: Iskry, 1976, s. 291-292. ↑ Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/ [ ↑ Wydarzenia w Poznaniu w roku 1987 (część czwarta), „Kronika Miasta Poznania”, nr 1/1989, s. 154, ISSN 0137-3552. ↑ Roman Brandstaetter, Hamlet i łabędź : wybór wierszy, wyd. Wyd. 1, Poznań: Wydawn. Poznańskie, 1988, ISBN 83-210-0730-9, OCLC 19293773 [dostęp 2022-01-18]. ↑ Roman Brandstaetter, Przypadki mojego życia, wyd. Wyd. 1, Poznań: "W drodze", 1988, ISBN 83-85008-79-9, OCLC 20763940 [dostęp 2022-01-18]. ↑ Roman Brandstaetter, Moja podróż sentymentalna i inne opowiadania, wyd. Wyd. 1, Poznań: W drodze, 1995, ISBN 83-7033-084-3, OCLC 36423103 [dostęp 2022-01-18]. ↑ Józef Andrzej Gierowski: Nobel dla Brandsteattera?. [dostęp 2011-12-28]. ↑ z 1955 r. nr 96, poz. 1298 ↑ Wydarzenia w Poznaniu w Kronice Miasta Poznania 4/1988 ↑ Roman Brandstaetter, Przypadki mojego życia, wyd. Wyd. 1, Poznań: "W drodze", 1988, ISBN 83-85008-79-9, OCLC 20763940 [dostęp 2022-01-25]. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Stowarzyszenie im. Romana Brandstaettera Biografia i bibliografia Urząd Miasta Zakopane: Roman Brandstaetter Kontrola autorytatywna (osoba):ISNI: 0000 0000 8348 8320VIAF: 120695789LCCN: n82248793GND: 118673246BnF: 120164335SUDOC: 028300750NKC: jo20010086928NTA: 069802041BIBSYS: 90390972CiNii: DA14785794PLWABN: 9810635886305606NUKAT: n93080373J9U: 987007259076205171PTBNP: 197428LIH: LNB:V*119050;=BCWorldCat: lccn-n82248793
Pieśń o moim Chrystusie / by: Brandstaetter, Roman (1906-1987). Published: (1960) Search Options. Search History; Advanced Search; Find More. Browse the Catalog
Brandstaetter Roman (1906-1987) dodaj do schowka usuń ze schowka Dramatopisarz, poeta i tłumacz. Urodził się w 1906 r. w Tarnowie, studiował filologię polską i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1929-31 przebywał w Paryżu, a po 1935 r. odbył podróż do Grecji i Turcji. Na początku II wojny światowej wyjechał do Wilna, a później przez Rosję i Persję trafił na Bliski Wschód. Po wojnie, w latach 1947-48 był attache kulturalnym w Rzymie. Po powrocie do kraju, w latach 1948-49, pracował w Poznaniu jako kierownik literacki w Teatrze Polskim i Operze. Z jego bogatego dorobku twórczego należy wymienić Pieśń o moim Chrystusie (1960), tetralogię powieściową Jezus z Nazarethu (1967-73), Cztery poematy biblijne (1972), Krąg biblijny (1975) oraz dramaty, Powrót syna marnotrawnego (1947), Milczenie (1957) i Dzień gniewu (1965). Był także autorem libretta do opery Tadeusza Szeligowskiego Bunt żaków (1951). W latach 1950-58 przebywał w Zakopanem, a od 1960 r. zamieszkał na stałe w Poznaniu. Tutaj zmarł w 1987 r., pochowany został na cmentarzu na Miłostowie. Więcej: Bystrzycki Przemysław, Szabasy z Brandsteatterem, Zwierzyniec; Rzeszów; Ostoja 2002. Galeria artykułu Komentarze (0)
Pieśń o Skrzyneckim Published: (2002) Piesn pochwalna o miescie Swidnicy by: Thomas, Nikolaus Published: (1996) Pieśń skrzydlata : kwartalnik ; Piesn o moim Chrystusie ; Hymny Maryjne by: Brandstaetter, Roman Published: (1988)
(ur. 3 stycznia 1906 r. w Tarnowie – zm. 28 września 1987 r. w Poznaniu) – poeta, prozaik, dramaturg, tłumacz, znawca Biblii. Urodził się w żydowskiej rodzinie inteligenckiej jako syn Ludwika i Marii z domu Brandstaetter. Jego dziadek, Mordechaj Dawid Brandstaetter (1844-1928), był właścicielem tłoczni oleju lnianego w Tarnowie, jak również znanym twórcą literatury hebrajskojęzycznej, autorem wielu opowiadań i nowel. Po ukończeniu studiów Roman Brandstaetter przebywał na rządowym stypendium w Paryżu (1929-1931), gdzie prowadził badania nad działalnością polityczno-społeczną Adama Mickiewicza. Praca ta zaowocowała tytułem doktora filozofii, który otrzymał w 1932. Po powrocie do Polski (1948) zamieszkał w Poznaniu, gdzie otrzymał posadę kierownika literackiego Teatru Polskiego, a następnie Teatru Wielkiego. Pełnił również funkcję wiceprezesa Oddziału Poznańskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich. W 1950 przeniósł się do Zakopanego, gdzie spędził 10 lat jako przewodniczący Rady Kultury przy Miejskiej Radzie Narodowej. W tym samym roku został członkiem Polskiego PEN Clubu. W 1951 r. napisał libretto do opery Tadeusza Szeligowskiego Bunt żaków. Dokonał także przekładów wybranych dzieł Szekspira. W 1956 r. został członkiem korespondentem francuskiej Academie Rhodanienne des Lettres. W 1960 r. Brandstaetter powrócił do Poznania i oddał się wyłącznie pracy literackiej. Stworzył tam kolejne dramaty, wydawał nowe tomy poezji, kontynuował także przekłady dzieł Szekspira oraz rozpoczął nowy cykl przekładów biblijnych z języka hebrajskiego. Następnie zajął się tłumaczeniem ksiąg Nowego Testamentu, z których udało mu się ukończyć przed śmiercią cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie oraz Apokalipsę i Listy św. Jana. W tym okresie powstało też najwybitniejsze dzieło prozatorskie Brandstaettera, czterotomowa powieść historyczna Jezus z Nazarethu (1967-1973). W 1972 r. Brandstaetter wydał opowiadanie Ja jestem Żyd z Wesela, a następnie ukazały się również trzy zbiory miniatur literackich: Krąg biblijny (1975), Inne kwiatki św. Franciszka z Asyżu (1976), Bardzo krótkie opowieści (1978), oraz Bardzo krótkie i nieco dłuższe opowieści (1984). Wiele jego tekstów zostało opublikowanych na łamach miesięcznika „W drodze”. Przyjaźnił się z Marcinem Babrajem OP, miał ogromny wpływ na Jana Górę OP i Jana Grzegorczyka. Autor Jezusa z Nazarethu, Kręgu bilbijnego i Kręgu franciszkańskiego, poematu Pieśń o moim Chrystusie oraz około 30 dramatów, Powrotu syna marnotrawnego, Dnia Gniewu, Milczenia.
wFCZull. b6j38thqgf.pages.dev/100b6j38thqgf.pages.dev/239b6j38thqgf.pages.dev/391b6j38thqgf.pages.dev/80b6j38thqgf.pages.dev/394b6j38thqgf.pages.dev/72b6j38thqgf.pages.dev/350b6j38thqgf.pages.dev/55b6j38thqgf.pages.dev/17
roman brandstaetter pieśń o moim chrystusie
